Granice wyznaczają drogę do zgodnej współpracy – fragment książki „Nowa dyscyplina”

Granice są istotnym elementem poczucia bezpieczeństwa, zaufania, a przede wszystkim pozwalają się dobrze orientować w świecie. Zgodna współpraca z rodzicem dodatkowo wzmacnia orientację naszego dziecka w przestrzeni. Zgodna współpraca, do której się teraz odnoszę, bardzo różni się od „ślepego posłuszeństwa”, jakiego doświadczało wiele dzieci dorastających jeszcze w latach 50. i 60. XX wieku. Dziecka nie wolno zmuszać do akceptowania edyktu, który wydaje sztywna, obezwładniająca władza. Dyscyplina, która jest zgodną współpracą, jest pełna miłości i pewności. Co więcej, staje się niezbędna dla zdrowia społecznego i emocjonalnego dziecka. Ucząc się podążania za rodzicami, akceptuje ono ich pełne ciepła i pewności wskazania oraz buduje wewnętrzną elastyczność.

Chwila na refleksję: Jak wyglądają przeszkody na drodze do zgodnej współpracy w domu? I co można z tym zrobić?

Kiedy tata lub mama mówią dziecku na placu zabaw, że czas wracać do domu, w umyśle malca zaczyna się akt balansowania na linie. „Chcę się dalej bawić” (moje potrzeby) ściera się z: „Lepiej zrobię to, co mówi mi tata lub mama” (nasze potrzeby). Gdy dziecko uczy się współpracować z kochającym rodzicem, którego celem jest nie tylko wychowanie silnego i dbającego o innych człowieka, ale też to, by wrócił on do domu na kolację – dziecko oddala się od węższej sfery egocentryzmu i tego, co mu według niego samego wolno, w kierunku kształtowania elastyczności i świadomości społecznej. Jak pamiętamy ze wstępu do książki, dziecko nie będzie musiało „prowokować” ani swoim zachowaniem „wysyłać nam wiadomości” sprawdzających, gdzie jest granica, jeżeli od początku jasno ją określimy. Dziecko, które wie, na czym stoi, nie będzie chciało nieustannie wszystkiego negocjować. Jasne i spójne granice to solidna podstawa zgodnej współpracy.